نویسه جدید وبلاگ

متن نویسه...

 

 

 

 

مصباح الهدی      وسفینه النجاه  اِن الحسین

 سا قی  دشت بلا

ساقی دشت بلا عباس بود

 باده ریزنینوا  عبـاس بود

گر حسین گردید کشتی نجات

اهل مصبـاح الهدی عباس بود

ساحل بحر خروشان  ولاَ 

                                                                                       

   لنگر آل عبـا عباس بود

تشنگان در انتظار مشک آب 

                                                                                 

    شاهدآن ماجراعبـاس بود

آب می آورد بر انصار عشق

                                                                                    

  نور چشم مرتضی عباس بود

ساقی عشـاق دشت کربلا

                                                                                         

  دست ازپیکر جدا عباس بود

آنکه می زد نا له ی َادرک اَخی 

                                                      

       یااخی ادرک  اخا عباس بو د

 

دست ،چشم وسربراه یار داد 

                                                                                    

  پاکبـاز   کر بلا عباس بو د

پر چم آزادمردی را به دوش

راد مرد بی ریا عبـاس بود

مقصد اهل« طریقت»  دم به دم  

                                                                                

  صحبت کوی  منا عباس بود

(ان الحسین مصباح الهدی وسفینه النجاه  )

خیز و جامه نیلی کن، روزگارماتم شد
دور عاشقان آمد نوبت محرم شد

عطرزندگی آمد بوی خون خورشیدست
کوفه رفتن مسلم گوییا مسلّم شد

ماه خون گواه آمد جوش اشک و آه آمد
رایت سیاه آمد کربلا مجسم شد

پای خون دل بنگر دست موج پیدا کن
رو به سوی دریا کن ساحلی فراهم شد

هرکه رو به دریا کرد آبروی ساحل بود
خنده را ز خاطر برد آنکه گریه محرم شد

گریه کن! گلاب افشان، گل به خاک می‌افتد
باد مهرگان آمد قامت علی خم شد

قاسم و تپیدن‌ها، لاله و دمیدن‌ها
مجتبی و چیدن‌ها، گل دوباره خرّم شد

تشنه اضطراب آورد، آب می‌شود عباس
گو فرات خیبر شو! مرتضی مصمّم شد

نوبت حسین آمد کآورد به میدان رو
نُه فلک به جوش آمد، منقلب دو عالم شد

خاک وخون به جوش آمد چرخ درخروش آمد
آسمان به خموش آمد کشته اسم اعظم شد


بر سر از غم زهرا خاک می‌کند مریم
با مصیبت خاتم تازه داغ آدم شد

دشمن حسین افکند ار به چاه یوسف را
بحر چشمه ی کوثر اشک آب زمزم شد

گرچه عقده‌ی دل بود آبروی بی‌دل بود
کز هجوم فرصت‌ها این فغان فراهم شد

نوحه ی« طریقت» را ناله می کنم هردم

 موسم محرم شد ناله ی دمادم شد

« لا یوم کیومکَ یا ابا عبدالله  »

 09357054279 همراه ویرایش 26 /آذر1390  اصــفهان 

kholdestan89@yahoo.com

uouo44.persiagig.com

http://kholdestan.blogfa.com/

                                  سلام دوستان خوبم مقدمتان گلباران                       

دعا کن نقطه ای از بای بسم الله باشم من

برای فجر از شب تا سحر همراه باشم من

شب و صبح سحر پیدای پیدامی شود فردا

طلوع فجر با یوسف درون چاه باشم من

محبت در جمال دوست می بینم اَلا یاران

تمنا می کنم آری که خاطرخواه باشم من

گرانی های دردم را به جز ایزد نمی داند

چو اشک سرنگون افتاده ای در راه باشم

دراین ظلمت سرای دهر گمراهی نمی دانم

مدد ای اهل پاک عرش، تا آگاه باشم من

به بال کبریائی می پرم ،تا در حریم یار

به امیدی طریقت را درآن درگاه  باشم من     

 

 

          دوباره

بریده گشــده‌ام، ا زنـسلها مانده
نمي‌پذيردم انگار خا ك وا مانده
که زیر چرخ کبودم ز گنبد گردون
پرِ پرندگي‌ام آي زير پا مانده
بريده ازهمه جا ورميده ازهمه كس
مهم نبود از اول كه رفته يا مانده...
 رميده گشده‌ام و راه مي‌روم گاهي
ميان خاطره‌هايي كه از تو جا مانده
وطن كه كوچه‌ی بن بست ماتم وناله ست
همان محله كه در آن يك جهان عزا مانده
بخشم اگر كه نگويم، خرابه‌اي متروك
درون  آن نه غريبه، نه آشنا مانده
به احترام تو شايد ادامه یابد اين
شکسته های شکسته،درهوا مانده
من وتو باز همان بغض ِله شده‌ايم
دوباره عشق،« طریقت» به شانه هامان ده!

 

 

 






نظرات:



متن امنیتی

گزارش تخلف
بعدی